Ik zei NEE tegen mezelf!

Ik zei NEE tegen mezelf.

Hoe vaak had ik al niet gehoord: "Waarom ben je gestopt?"

Gestopt met het Sjamanisme, en telkens als ik dat hoorde, voelde ik het grote gemis in mij naar boven komen.

Het gemis van het contact, het gemis van wat het mij had gebracht.

Maar... ik was het kwijt, het lukte me niet meer.

Was het angst?

Of het gevoel dat ik niet goed genoeg was?

Ik weet het niet meer.

Wat ik wel weet, is dat welke richting ik ook kies, het nooit echt voelt als de juiste.

Helemaal niet zelfs.

Telkens weer zei ik NEE tegen mezelf: "Ik wil mezelf niet meer healen, ik ben niet goed genoeg."

Anderen hebben daar hun mening over.

Ik wil normaal zijn, ook al bestaat dat niet.

Daardoor verloor ik de verbinding, de verbinding die zo essentieel is om in het nu te zijn, met alles wat onzichtbaar is.

Dankzij het paard moest ik wel keuzes maken, en daardoor kon ik doelen stellen.

En terwijl ik daarmee bezig was, gebeurde het...

Ik zei JA tegen mezelf,

JA tegen de roep als Sjamaan.