Op mijn bord

“Op mijn bord”

Soms voel ik het al
nog vóór ik het weet.
Een kleine irritatie,
een steek richting een ander.
En dan denk ik eerst nog:
“Jij doet dit.”
maar ergens diep vanbinnen weet ik,
nee, dit stuk
zit bij mij.

Het zegt iets over hoe ik me voel,
over wat ik nog niet heb aangeraakt,
wat aandacht vraagt.

Ik hoef het niet meteen te veranderen,
of glad te strijken.
Het zien alleen,
het voelen,
dat is al zoveel waard.

Want dan leg ik het niet neer
op het bord van een ander.
Dan schuif ik het terug
naar mezelf.
Mijn bord.
Mijn werk.

Afgelopen weekend
heb ik even stilgestaan.
Een stap terug gedaan,
adem gehaald,
de afgelopen weken
voorbij laten trekken,
zoals een film
die ik nu met zachte ogen kon bekijken.

Wat zwaar voelde,
wat niet meer van mij was,
heb ik laten gaan.

En toen, onderweg,
kwamen ze.
Een groep paarden.
Ze zagen me,
en zonder haast
kwamen ze op me af.
Gingen voor me staan,
raakten me aan,
alsof ze wisten:
“Je bent goed. Gewoon zo.”

Ik voelde hun warmte,
hun adem,
hun rust.
En in dat moment
was alles stil.

Alsof de aarde zelf zei:
laat maar los.
Je bent er.
Je bent genoeg.

Dankbaar,
voor het weten,
voor het voelen,
voor het loslaten.

Alles precies
waar het hoort te zijn.