Ik zie nu veel berichten over hoe mensen in het verleden gepest zijn,
vooral tijdens de week van de mentale gezondheid.
Ook ik ben gepest, en dat ging behoorlijk ver.
Jaren geleden realiseerde ik me al dat de mensen die pesten,
dat vaak doen vanuit hun eigen verdriet. Iets dat hen ongelukkig maakt, en dat ze dan op mij en anderen afreageren.
Natuurlijk is dat niet oké, en het heeft zeker invloed gehad op mijn leven, samen met andere factoren.
Begin dit jaar kreeg ik een bericht over een reünie van de basisschool.
Ik besloot openhartig te zijn over mijn gevoelens en twijfels over het deelnemen aan die reünie.
Wat me opviel, was het begrip en de openheid van mijn oude klasgenoten, zelfs met excuses.
Mijn hart sprak: ik nam het niemand kwalijk,
en ik voelde me gehoord en gezien.
Ja, het heeft me lang gevormd, samen met andere dingen, tot wie ik dacht te zijn.
Maar de groei die ik nu doormaak en de openheid die ik durfde te tonen in een groep waar ik me nooit veilig voelde, heeft iets moois voortgebracht.
De groep deelde hun eigen ervaringen en de strubbelingen die ze hebben doorgemaakt, en iedereen werd gehoord en gezien.
Ik gun onze kinderen een toekomst waarin ze leren zien, voelen en uitspreken wat er in hen omgaat, zodat er begrip kan ontstaan voor henzelf en voor anderen.
Zo leren ze samen om te gaan met wat er speelt. Het laat zien dat respectvol met elkaar omgaan iets moois kan opleveren.
Het creëert een betere, veerkrachtigere en sterkere toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties