De afgelopen tijd ben ik veel bezig geweest met mezelf. Ik heb het nodige losgelaten, dingen, gedachten, gevoelens die me niet meer dienden. Dat was niet altijd makkelijk, maar het luchtte op. Het gaf ruimte. En door dat loslaten voel ik dat ik dichter bij mezelf kom.
Wat ik nu merk, is dat mijn aandacht steeds meer naar mijn lichaam gaat. Alsof het zegt: hé, vergeet mij niet. Dus ben ik begonnen met bewegen. Elke dag gebruik ik een fitnessapparaat, en ik geef eerlijk toe: mijn lichaam vindt het zwaar.
En als mijn lichaam het zwaar heeft, dan haakt mijn hoofd daar maar al te graag op in. “Waarom doe je dit eigenlijk?”, “Je kunt morgen ook wel weer beginnen.” Toch doe ik het. Elke dag weer.
Het mooie is dat ik steeds bewuster merk wat er in me gebeurt.
Wat ik tegen mezelf zeg. Wat ik voel. Wat ik ervaar. Alles mag er zijn.
En ik doe het niet omdat ik het zo leuk vind, maar omdat ik weet dat dit precies is waar ik nog iets te leren heb.
Vandaag voelde het alsof ik een nieuwe stap zette. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal.
En alsof het universum het extra duidelijk wilde maken, heb ik ook nog mijn website vernieuwd. Juist de onderdelen waar ik normaal het liefst omheen zou lopen, heb ik nu aangepakt.
Vond ik het makkelijk? Nee, absoluut niet. Er was zelfs een moment waarop ik dacht: ik haal het er gewoon weer af.
Maar ik heb het niet gedaan. En dat voelt goed.
Want soms is groei niet groot of spectaculair. Soms zit het gewoon in blijven staan, ook als je hoofd zegt dat het makkelijker is om te stoppen.
Mijn inzicht? Dat echte verandering begint op het moment dat je blijft bewegen, juist wanneer alles in je zegt dat je beter kunt stoppen. Daar, in dat ongemak, ontstaat groei.
Reactie plaatsen
Reacties