Ik bracht een bezoek aan de expositie 'sterf'
en dit is wat dit met mij deed als mens.
“Eindigheid”
Ik stond daar,
tussen stilte en schaduwen,
waar kunst niet alleen iets toonde,
maar iets openbrak.
In die expositie… Sterf.
Een woord dat ik altijd wegduwde
als een deur die piept in de nacht.
Maar daar,
voor mijn ogen,
werd mijn angst niet kleiner—
ik werd groter.
Ik voelde het
in mijn ribben,
in mijn adem,
in mijn hart dat sneller sloeg dan mijn gedachten bij konden houden.
Het besef
dat ik eindig ben,
niet als een bedreiging,
maar als een waarheid
die mij wakker schudt.
Ik zag hoe tijd zich niet verontschuldigt,
hoe dagen verdwijnen
als voetstappen op nat zand.
En juist daarom
wil ik leven
met een intensiteit
die niemand voor mij kan dragen.
Ik wil meer halen uit dit lijf,
dit hoofd,
dit hart—
niet wachten tot ooit,
maar beginnen bij vandaag.
Ik wil voelen dat ik besta
door te durven,
te falen,
te liefhebben
alsof mijn adem vuur is
en mijn laatste dag nergens in zicht.
In die zaal
vond ik geen angst.
Ik vond mezelf.
En ik nam mezelf mee naar buiten—
brandend,
wakker,
levend.
Reactie plaatsen
Reacties