“Omdat het leven mij aanraakt”
Er zijn van die momenten
dat het leven mij ineens bij de schouders pakt.
Zacht.
.Alsof het zegt:
“Hé… vergeet niet te leven.”
Ik weet dat ik ooit ga.
Niet omdat ik bang ben,
maar omdat ik mens ben.
En dat besef…dat zakt soms diep
.Dieper dan ik laat zien
.Dieper dan woorden meestal reiken.
Ik weet niet hoeveel tijd ik heb.
Maar ik weet wél
dat ik te vaak heb gewacht.
Op betere dagen,
op meer rust,
op het perfecte moment
dat nooit écht kwam.
En daarom kies ik nu.
Voor mijn eigen seconden,
mijn eigen adem,
mijn eigen waarheid.
Ik wil leven zoals ik bedoel te leven,
niet half, niet haastig,
maar wakker
.Echt wakker.
Ik wil voelen wie dichtbij hoort
,en loslaten wat alleen maar gewicht werd
.Ik wil terug naar eenvoud,
waar liefde weer helder klinkt
en kleine dingen weer groot mogen zijn.
Ik wil lachen zonder reden,
praten zonder masker
,en stappen zetten
waar mijn hart niet langer stil van valt
maar juist opengaat.
Dus ja,
het leven is eindig.
Maar zolang ik hier ben,
ben ik niet bezig met gaan
.Ik ben bezig met leven
.Met kiezen.
Met zijn.
Met alles geven
wat ik in me heb.
Want als mijn tijd tikt,
dan tikt hij niet voor niets
.Hij tikt
om mij eraan te herinneren
dat ik hier ben.
Nu.
En dat ik het waard ben
om van dit leven
iets moois te maken.
Reactie plaatsen
Reacties